Krafla

Als de bus langs Myvatn rijdt ben ik toch enigszins verbaasd: het hele meer is bevroren. Ik ben op weg naar Krafla om twee doelen behalen: ervaren hoe het is om over warme lava te lopen en een beetje obsidiaan verzamelen als ik tijd heb. Al staat de temperatuur ook niet op vriendelijke voet met mij, vandaag is tijd mijn grootste vijand: ik heb slechts 5 uur om mijn doelen rond de vulkaan te vervullen en dat is inclusief een wandeling naar Leirhnjúkur die gauw anderhalf uur zou duren en als ik via Hrafntinnuhryggur terug zou lopen om obsidiaan te verzamelen zou me dit ook minstens tweeenhalf uur kosten, als het niet meer was. Gelukkig had ik van te voren al geregeld dat de bus mij bij de weg naar Krafla af zou zetten en op zou pikken, wat me al twee uur wandelen scheelde, anders was het uberhaupt niet realiseerbaar.
Op het moment dat ik uit de bus snap ik dat mijn tweede doel zal moeten schrappen: de bergen zijn wit, waardoor de obsidiaan moeilijker te vinden zal zijn en het bovendien een gevaarlijke onderneming wordt. Ach, de tijd is toch krap en daarnaast is het eigenlijk helemaal niet toegestaan de betreffende bergen te betreden omdat dit het terein is van de Krafla Krachtcentrale. Ik besluit dan ook eerst maar eens te zien wat ik allemaal bij Leirhnjúkur aan zal treffen. De weg is echter lang en relatief saai, al is zelfs de saaiste weg door het IJslandse landschap nog een genot om te bewandelen. Tijd om een sidequest te vervullen: liften (zelfs tijdens m´n gezellige uitjes speelt REBT een grote rol). Na ruim een kwartier te hebben gelopen hoor ik een auto aankomen en nadat ik m´n duim enkele malen over m´n schouders gooi stopt de man. Ik kan een lift krijgen tot de powerplant, maar dat zal in ieder geval weer 3 of 4 kilometer schelen. Vanaf daar is het nog maar een kwartiertje lopen naar de parkeerplaats van Leirhnjúkur, dus dat is prima te doen.
15 minuten later sta ik dan ook voor een informatiebord die waarschuwt voor de hete grond van de lavavelden en enkele wandelroutes aangeeft. Het pad naar de berg is moeilijk zichtbaar, maar paaltjes met gele bovenkant duiken hier en daar uit de sneeuw op. Het jammere is dat door al het wit van de befaamde zwarte lavavelden barweinig te zien is. Op sommige plekken duiken de grillige, zwarte rotspartijen op zoals ik ze ook al had gezien tijdens mijn vorige trip naar Myvatn en Krafla. Bij de berg Leirhnjúkur aangekomen gaat het pad over in een houten brug die soms moeite heeft boven de sneeuw uit te komen. Links van mij duiken de eerste rookpluimpjes van de solfatarenvelden op. Inmiddels ben ik er achter dat foto´s nemen niet zoveel zin heeft door de hoeveelheid sneeuw en de dichte bewolking die de foto´s wel erg wit maken, maar af en toe neem ik een kiekje. Verderop zie ik serieuzere rookpluimen: het grote solfatarenveld, waar ook een warme bron moest liggen. Dit blijk een beetje tegen te vallen, maar ondanks dat het een stuk minder spectaculair is dan de modderpoelen bij Hverir, blijft het een indrukwekkend verschijnsel. Er zijn hier vier verschillende paden die ik verder kan nemen, waarvan slechts één op het kaartje bij de parkeerplaats stond. Op goed geluk neem ik één van de paden die verder de berg op blijkt te skingeren. Tijdens de wandeling komen links en richts overal sliertjes rook uit de grond alsof de berg zijn vulkanische activiteit wil bevestigen. De lava waar ik overheen loop is inderdaad broos en doet me denken aan het lopen over lichtbevroren. Het gevoel valt dan ook een beetje tegen omdat ik het grootste deel van de tijd loop over lichtbevroren sneeuw. Maar toch weer een leuke ervaring rijker. De wandeling doet me denken aan de tocht van Ásbergi naar Vesturdalur: ook hier ben ik de enige mens in de omgeving, al proberen de constante dreunende geluiden van de Krafla-centrale mij te verzekeren dat ik dat niet ben. Plotseling vliegt iets wits op uit het witte landschap en land tien meter verderop op het pad: een sneeuwhoen in zijn winterkleuren. Ik kan de vogel verrassend dicht naderen en heb dan ook voldoende mogelijkheid om foto´s te nemen.
Een kwartier sta ik aan de voet van de berg. Een zeer onduidelijk pad moet me terugleiden naar het pad waar ik eerder op liep. Het is nog maar 12 uur en ik besluit eerst Viti te bezoeken en dan een poging te wagen om door de bergen terug naar Myvatn te lopen. Viti blijkt op tijdens het winterseizoen weinig bijzonders. Het kratermeer dat deze zomer nog heldergroen was is inmiddels bevroren en te midden van de besneeuwde kraterrand mist het het effect dat het tijdens mijn vorige bezoek had. Na een wandeling om de krater waarbij ik nog op een klein solfatarenveld stuit begeef ik mij op de terugweg naar Leirhnjúkur. Het is inmiddels 3 uur en hemelsbreed is het volgens mijn GPS 10 kilometer dus dat kan krap worden. Ik neem echter toch de gok en na een korte pauze in een gehandicaptentoilet met verwarming begeef ik mij op de terugtocht. De wandelroute die ik wil volgen blijkt zelfs in mijn GPS te staan dus ik zal niet al te veel problemen moeten hebben. Nouja, na ongeveer een kilometer stuit ik op een wit bordje met een poppetje met een rugzak en een wandelstok met een grote rode streep erdoor. Laten we echter niet te laf doen: de route staat op de kaart bij het informatiepunt en in mijn GPS dus zal het wel te doen zijn. Even later moet ik een soort ondiep maar breed ravijn oversteken. Als ik tijdens een van mijn eerste stappen met een been tot mijn lies in de sneeuw zak besluit ik niet te dapper te doen en het bordje van zojuist serieus te nemen. Er is echter nog een andere keuze: hetzelfde pad vervolgt zich namelijk ook naar het zuiden, richting de weg waar de chauffeur me op zou pikken. Over een lage bergrug stap ik stug door. Het is alsof ik in een zwart-wit televisie ben gestapt: alles wat ik kan zien zijn de sneeuw, de zwarte lavarotsen en het lichtgrijze wolkenpakket. Mijn kleren zijn de enige tekenen dat ik mij nog steeds in de realiteit bevind. Af en toe moet ik een sneeuwvlakte oversteken waarbij ik toch wel enigszins bang ben weg te zakken, maar door mijn voeten op plekken te zetten waar grassprieten boven de sneeuw uitsteken bereik ik steeds veilig de overkant. Drie van dergelijke vlaktes verder zijn de paaltjes die het pad markeren plotseling verdwenen. Vaag is nog een soort lijn zichtbaar wat het pad zou kunnen zijn en in de hoop dat ik ergens weer paaltjes aan zal treffen vervolg in dit pad. Dat wordt echter steeds vager en aangezien er echt geen paaltjes meer te vinden zijn maak ik rechtsomkeerd.
Om tien over twee ben ik weer bij de parkeerplaats en aangezien het ongeveer anderhalf uur lopen is naar de weg moet ik me haasten. Misschien kan ik nog een lift proberen te krijgen zodat ik nog even Hverir kan bezoeken. Dit keer blijk ik echter minder geluk te hebben dan de heenweg. De eerste auto die ik tegenkom maakt een verontschuldigend gebaar en de tweede negeert mij compleet. Ik zet dus maar het audiobook van The Hobbit op en wandel in een flinke pas door naar de weg waar het busje rond kwart voor 4 weer zou zijn. Nog enkele malen kijk ik hoopvol achterom, maar er is geen enkele auto te zien. Pas als ik nog ongeveer een kilometer van de weg zit hoor ik weer zacht gebrom achter me, maar nu kan ik net zo goed verder lopen. Bij de splitsing trek ik m´n regenbroek uit en merk dat m´n broekspijpen bevroren zijn. Ook het water in het flesje wat aan de buitenkans van m´n tas zat is geheel in vaste vorm. Ja, het was koud. Ik was dan ook erg blij dat ik even later in het warme busje aan een kopje kruidenthee met chilipeper, chocola en een scheutje melk zat. Al met al weer een geslaagd avontuur!

http://www.facebook.com/album.php?aid=11600&l=8c170&id=527456138