Ik st-st-st-stotter (update)

Vorige week zag ik me genoodzaakt een tijdje in de bibliotheek van Akureyri door te brengen, omdat ik nog enkele uren moest wachten op mijn afspraak met Helga bij de supermarkt en ik de rest van Akureyri inmiddels wel al heb gezien. Na enkele confrontaties voor situaties waar ik bang voor ben in het centrum, zette ik mijzelf in de bibliotheek op zoek naar iets interessants. Algauw stond ik weer voor de sectie "stotteren". Met enkele boeken liep ik naar één van de tafeltjes en bekeek of ik iets kan vinden waar ik iets mee kon. Na een snelle selectieprocedure hield ik één boekje over: "To the stutterer". Het was een samenvoegsel van korte artikelen van de SFA (Stuttering Foundation of America) waarin met name spreekangst een zeer grote rol speelde. Aangezien mijn REBT-literatuur zich richt op angsten in het algemeen, was dit een mogelijk interessante toevoeging.
Eenmaal thuis begon ik direct de artikelen door te spitten. De gedeelten met een focus op spreekangst waren welkome stof, al waren de visies op de angst en hoe hier mee om te gaan af en toe niet helemaal psychologisch op de juiste manier onderlegd (al zat het wel in de goede richting), maar een ander belangrijk deel van de inhoud boeide me meer. In vrijwel alle artikelen kwam een aanpak van stotteren naar voren, welke zo logisch was, dat ik me verbaasde dat ik het nog nooit had gedaan. In het kort komt het er op neer dat om te zien wat je aan je stotteren kunt doen het van belang is te kijken wat je doet als je stottert. Misschien is dit voor mensen die vloeiend spreken raar, maar als persoon die stottert richt je je tijdens je spreken zoveel op je angst dat je echt geen flauw idee hebt wat je eigenlijk doet. De oplossing is simpel: jezelf opnemen op een taperecorder of kijken hoe je praat voor de spiegel. Het boekje is wat gedateerd, dus heb ik een toepassing bedacht die beter in dit digitale tijdperk past en bovendien een goede combinatie is van beide oplossingen: een videodagboek bijhouden op m´n camera. Niet zozeer als functioneel dagboek, maar dus gewoon om te kijken wat ik doe als ik praat.
Gisteren heb ik de eerste opnames gemaakt en ik kan nu al enkele conclusies trekken waar ik prima mee uit de voeten kan. Ik heb geconstateerd dat ik twee praat-modi heb: niet-spontaan en spontaan. Niet-spontaan is de manier waarop ik praat wanneer ik me er van bewust ben dat ik kan gaan stotteren en spontaan is als ik plotsklaps wat zeg zonder erbij na te denken (wat ik af en toe doe) en dit zou de manier zijn waarop ik zou praten als ik niet stotterde. Deze modi zijn echter een wereld van verschil. Wat opvalt aan de niet-spontane modus is dat het een hele onopvallende manier van praten is: met een lage toonhoogte, monotoon, heel voorzichtig en met een lager volume. Het doel van deze modus is om niet op te vallen en het zijn dan ook manieren van spreken die ik mijzelf heb aangeleerd om niet op te vallen. Een groot nadeel van deze manier van praten is dat het in de eerste plaats alleen maar voor meer angst zorgt en bovendien dat het mijn praten een stuk minder aangenaam maakt om naar te luisteren. Zoals ik mij de aspecten van het niet-spontaan praten heb aangeleerd, kan ik ze ook afleren. Aangezien ik mijn stotteren niet langer wil verstoppen en ik er van verzekerd ben dat de spontane modus voor gesprekspartners een stuk lekkerder in het gehoor ligt, ga ik proberen de onnodige manieren van spreken uit de niet-spontane modus te halen. Ik ga proberen om ook als ik bang ben te gaan stotteren duidelijker en opvallender te praten. Dit ga ik dus doen door mijzelf dagelijks op video op te nemen, dit te analyseren en de vorderingen op mijn videodagboek bij te houden. Op dit moment houd ik de video´s nog lekker voor mezelf, maar misschien dat ik ze op een gegeven moment wel online zet. Ik kan de video´s namelijk tevens gebruiken als een soort van exposure, wat een zeer positieve invloed op mijn angst en schaamte kan hebben.